پس از پیروزی انقلاب اسلامی ژانرهای سینمایی در ایران تجارب مختلفی کسب کرده‌ اند: گاه با پشت پا زدن به ذائقه مخاطب وطنی، به سینمای قصه ‌گو، بی ‌میلی کرده و گاه در اقتباس ‌گیری (البته از ادبیات خارجی) افراط کرده ‌اند؛ گاه در عرصه‌ های مهمی مانند جنگ تحمیلی قهرمان ‌پروری کرده و گاه از کاه، کوه ساخته و با قهرمان ‌سازی ‌های پوشالی، خواسته یا ناخواسته بر طبل سیاه ‌نمایی در اجتماع کوفته ‌اند؛ گاه به مسائل اقلیت روشنفکر جامعه اندیشیده و گاه روایتگر پارادوکس‌ های فکری شخص فیلم ساز شده ‌اند و … . تبیین عارضه‌ های مهمی مثل جشنواره ‌محوری، سیاست ‌زدگی، بی‌ توجهی به ظرفیت‌ های بکری چون «سینمای مشترک» (میان ملت‌ های دارای اشتراکات فرهنگی) و … در شکل ‌گیری فهم صحیح ما از حال و روز گونه‌ های مختلف سینمایی مؤثر است؛

بر همین اساس در این کتاب در ابتدا با رویکردی آسیب‌ شناسانه مهم ‌ترین مضامین و سویه ‌های فکری و فرهنگی ژانرهای مطرح سینمایی در کشور مطرح و در انتها نکات کلیدی و راهبردی برای اصلاح وضع موجود بیان می ‌شود.