از اون روزا که عکسا

آدمک
دست و پاهات
چوبی و خشکن، می دونم
*
منصور ضابطیان متولد 1349 در تهران است. او ابتدا در رشته علوم آزمایشگاهی تحصیل کرد، اما ذوق هنری اش او را به سمت تحصیل در رشته سینما سوق داد و از دریچه های مختلفی وارد این عرصه شد. ضابطیان در این مدت در مقام مجری، نویسنده، تهیه کننده، پادکست ساز و روزنامه نگار قرار گرفت و توانست مهارت های خود را به عنوان هنرمندی خلاق و توانا نمایان کند. روزنامه نگاری را با نشریاتی مثل چلچراغ، گزارش فیلم، حیات نو و کلک آغاز کرد و از سال هفتاد و هشت وارد رسانه ملی شد. برنامه رادیو هفت یکی از محبوب ترین برنامه های تلویزیونی بود و باعث شد نام ضابطیان بیش از پیش در ذهن هنردوستان ثبت شود. او در عرصه نویسندگی نیز حضور موفقی را تجربه کرد و سفرنامه هایش جزو آثار محبوب و پرفروش به حساب می آیند. ضابطیان دو سال پی در پی جایزه قلم بلورین بهترین گفت وگوی سال و یک بار هم جایزه قلم بلورین بهترین گزارش سال را در جشنواره مطبوعات کسب کرده است کتاب پیش رو گزیده ای ست از ترانه هایی که هر ایرانی جایی آنها را شنیده است. ترانه هایی که تصویری از گذشته و خاطرات خوبمان را در ذهن پدیدار کرده و لبخندی را به ما هدیه می دهند. در این کتاب منصور ضابطیان همانند عکاسی که به دل طبیعت می زند و زیباترین و ناب ترین لحظات را شکار می کند، به قلب صدها ترانه ایرانی زده است و از میان این ترانه ها و تصنیف ها، خیال انگیزترین آن ها را انتخاب کرده است. کتاب به عکس های شهروندانی از دهه های چهل و پنجاه شمسی نیز مزین شده است. حضور عکس ها در کتاب و همراهی آنها با ترانه ها باعث می شود پیوندی هنرمندانه بین کلام و تصویر شکل بگیرد و خواننده را بیش از پیش در فضای کتاب قرار دهد.