ارزیابی سوگواری‌ های نمایشی به پیدایش و شروع عزاداری در ایران پرداخته است. در کتاب ارزیابی سوگواری‌های نمایشی می‌خوانیم:
شروع عزاداری از قرن چهارم هجری در عصر دیلمیان شروع شده و در عصر صفوی به اوج شکوه خود رسید. از آن زمان، پایه‌های سوگواری مذهبی و به تصویر کشیدن حوادث کربلا بنا شد و سوگواری نمایشی یا تغزیه تبدیل به یک سنت مذهبی در ایران  شد.
سوگواری نمایشی یا مذهبی در میان مردم ایران، به‌خصوص در روستاها و شهرهای کوچک و یا مناطق کویری جایگاه بسیار ویژه‌ای دارد به طوری که این سوگواری‌ها با باورهای بومی و فرهنگ جامعه درآمیخته است.
یک بخش مهم کتاب ارزیابی سوگواری‌ های نمایشی درباره منابع اتخاذ شده برای سوگواری نمایشی و یا مذهبی است. هنگامی که تعزیه بر اساس منابع روایی و حدیثی و معارف تشیع یا تاریخ مستند صدر اسلام عرضه می‌شود، اشکال‌های اساسی ندارد.
اما برخی از تعزیه دارای ایرادات و اشکال‌های اساسی و غیرقابل چشم پوشی هستند. کتاب ارزیابی سوگواری‌های نمایشی برای نمونه اینطور می‌گوید:
گاهی برای ایجاد ترحم بیشتر در تماشاگران، صحنه‌ها و حوادثی به تصویر کشیده می‌شود که هیچگونه تناسبی با مذهب ندارد و از طرف دیگر هیچ و سندیت تاریخی نیز ندارد. برای تهذیب این پاره‌ها از اشعار تعزیه، کتاب‌هایی نظیر «ارزیابی سوگواری‌های نمایشی» نوشته شده است.
بررسی تحریف در کتاب ارزیابی سوگواری مذهبی
همچنین، در برخی از منابع (تعزیه)، یعضی از اتفاقات تاریخی به شکل نادرستی توصیف شده‌اند و یا در برخی موارد حقایق تاریخی تحریف شده‌اند که کاملا می‌تواند سبب سردرگمی تماشاگران و عدم درک صحیح از واقعیت‌های تاریخی شود.
به همین دلیل، برای حفظ صحت و سندیت «تعزیه»، استفاده از منابع روایی و تاریخی معتبر و درست، اهمیت بسیار بالای دارد. به طور کلی، تعزیه به عنوان یکی از مهمترین سنت‌های مذهبی و فرهنگی در ایران، همچنان جایگاه خود را در میان مردم حفظ کرده است. به همین خاطر حفظ صحت و سندیت تاریخی و استفاده از منابع معتبر و درست بسیار ضروری است.