سده ی چهاردهم میلادی را از جهات بسیاری می توان اینه ی تمام نمای سرشت و سرنوشت بشر دانست. آدمی در عصر مصائب ردای ریا را از هم می درد و نهاد راستین خود را عریان می سازد. سده ی چهاردهم به راستی عهد فاجعه باری بود: جنگ صدساله ی خانمان سوز، جنگ صلیبی مصیبت بار، فساد باورناپذیر کلیسا، شقاق ویرانگر سریر پاپ، بیماری همه گیر مرگبار، سرکوب خونین شورش به جان آمدگان، رونق بازار داعیان گمراه، تاراج بی پایان راهزنان و رنج وصف ناشدنی مردمان در زیر یوغ دروغ. بر انسان دوران ماست که هر از گاه درنگی کند، در آینه ى آفاق دور دست به چهره ی خویش بنگرد و از خود بپرسد به راستی گذشتگان چگونه به چنین ورطه های هولناکی افتادند و چگونه از قعر سیاهی به جانب روشنی بازگشتند.