داوود غفارزادگان از نویسندگان صاحب سبک ادبیات ایران در سال‌های پس از انقلاب اسلامی است. نویسنده‌ای که پیوندی بکر و منحصر به فرد میان اجتماع زیستی زمانه خود و رویدادهای جاری در آن را در دل داستان شکل می‌دهد و با همین توانایی به عنوان خالق بخشی از مهمترین بدنه داستان‌ اجتماعی دهه شصت و هفتاد ایران شناخته می‌شود، داستان‌هایی که چه در جبهه و جنگ بگذرد چه در پشت جبهه و در پناهگاه و چه حتی در فکر و ذکر یک نوجوان و یا روی صفحات کاغذ یک نویسنده، روایت ناب و دست اول از زندگی و زمانه نویسنده دارد و انسان‌هایی که در بستر یک کنش اجتماعی درصدد شناخت تازه‌ای از خود و برقراری ارتباطی تازه میان خود و جهان زیستی خود دارند.

غفارزادگان با وجود اینکه چند سالی است نوشتن را کم و بیش کنار گذاشته است، اما کماکان یکی از نویسندگان تأثیرگذار جامعه ادبی ایران به شمار می‌رود که نظرات و بیان او مورد توجه و نگاه و نظر جدی است.

بخش قابل توجهی از زندگی و زمانه غفارزادگان اما به خلق داستان‌های بلندی گذشته است که با محوریت نوجوانان و برای آنها شکل گرفته است و روایت داستانی شخصیت‌هایی است که در دل رویداد اجتماعی بزرگ و وصف‌ناشدنی مانند جنگ، به ناگاه بزرگ شده و یا خود را در معرض رشدی باور نکردنی می‌یابند.

رمان «آواز نیمه‌شب»  در زمره چنین داستان‌هایی از اوست. داستان نوجوانی که سودای نویسندگی در سر دارد و در کش و قوس شب‌های حمله هوایی به تهران و در پناهگاه‌ سعی دارد با توصیف آنچه در پیرامون او در حال رخ دادن است خود را در قامت یک نویسنده معرفی کند. حضور دو برادر او در جبهه و واکنش خانواده و جامعه پیرامونی او به این حضور و اتفاقاتی که به دنبال آن شکل می‌دهد در کنار انتشار یکی از داستان‌های او در یک نشریه دست در دست هم می‌دهد تا او به عنوان یک نویسنده جوان در نهایت خود را در محاصره واقعیت پیرامون خود که چیزی جز جنگ با همه تلخی و سیاهی‌اش است، پیدا نکند و در نتیجه داستان‌های خود را نیز به این سمت سوق دهد.

غفارزادگان این داستان بلند را به نوعی در سال‌های نوجوانی ادبیات نوجوانانه در ایران پس از انقلاب اسلامی می‌نویسد؛ اما قلم و بیان او به روشنی نشان از نسل و ادبیاتی می‌دهد که تلاش دارد تا این گونه از ادبیات داستانی را از نوجوانی به بلوغ برساند، استفاده از جملات، رسم الخط و توصیفاتی که دقیقا نمایندگی نسل مخاطبش را بر عهده دارد در کنار حرکت دادن حرفه‌ای داستان و بازکردن فضاهای تازه و نو در بخش بخش آن که به روایت او تعلیق و جذابیت فوق‌العاده‌ای می‌دهد از نشانه‌های این تلاش به شمار می‌رود.