کتاب آن سوگ نوشتهٔ فاطمه سادات موسوی و احسان قائدی و عاطفه پورمحمد و سمیه سیدیان و مجید بسطامی و مرجان صادقی و زهرا صالحی زاده و مصطفی سلیمانی و محمد امیری هنزایی و نفیسه نصیران و مکرمه شوشتری است. نشر مهرستان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی یازده روایت در مواجه با سوگ است.

می‌گویند آرامش بعد از طوفان جوانه می‌زند. زندگی شکلی پویا و متغیر دارد و نمی‌شود در برابرش قرص و قائم ایستاد. فقط توی قصه‌هاست که آدم‌ها تا آخر عمر یک کاری را می‌کنند یا نمی‌کنند. آدم‌های زنده چاره‌ای ندارند جز اینکه زندگی کنند و ادامه بدهند. آن سوگ روایت واقعی آدم‌هایی است که داغ عزیز دیده‌اند و سوگوار شده؛ اما زیر آوار سوگ، خاموش نمانده‌اند، بلکه تلاش کرده‌اند سوگ را بپذیرند و با این حقیقت زندگی کنار بیایند. نویسندگان این مجموعه روایت می‌کنند که چگونه سایه سنگین سوگ را از سر گذرانده‌اند.

بخشی از کتاب آن سوگ

معنای مرگ را از میان مقاله‌هایی که جسته‌گریخته خوانده‌بودم، در ذهنم بازخوانی می‌کردم: مرگ به معنای مردن است و ضد حیات. مرگ از‌گیتی‌رفتن و ازمیان‌رفتن زندگی‌ست. مرگ یا مردن، به معنای خروج روح از بدن و انتقال آن از عالمی به عالم دیگر. اما این‌ها تنها چند معنی از هزاران معنی مرگ هستند. نه مفهوم فقهی و نه مفهوم فلسفی و نه مفهوم عرفانی و نه هیچ مفهوم لعنتی دیگری برایم مهم نبود. فقط می‌دانستم که دیگر قرار نیست او را ببینم. به هیچ جهان معنوی و موازی هم فکر نمی‌کردم. فقط به نبودن او فکر می‌کردم. او دیگر نخواهد بود… او دیگر نیست… او دیگر نبود… حتی ترتیب فعل‌ها را درون ذهنم نمی‌توانستم کنار هم بچینم