● نگذار مسلمانان تو را از اسلام متنفر کنند. آن ها تعالیم اسلام را متفاوت اجرا می کنند. تو فقط به اخلاق رسول خدا ص نگاه. در میان تمام انسان ها اخلاق او اخلاق قرآن است.
● سرنوشت انسان نمی تواند عدم باشد.
● قرآن را بارها و بارها خواند و با هربار خواندن بیشتر عبارت های عمیق آن را می فهمید. با دقت از اول می خواند و تجزیه و تحلیل می کرد. بارها دوباره تنها به مسجد بزرگ پاریس برگشت، با امام جماعت ها دیدار کرد. از آن ها سوال می پرسید و توضیح می خواست. معانی کم کم به قلب و ذهنش راه می یافت و روحش داشت جرعه جرعه آن را می نوشید. بدون هیچ تردیدی اعجاز علمی قرآن را باور کرده بود. به آیه《افتومنون ببعض الکتاب و تکفرون ببعض》اندیشید و عمیق تر شد تا تنها به بعد علمی فکر نکند. بلاغت زبان عربی و شیرینی آن را کشف می کرد و هر چه در قرائت و فهم قرآن جلوتر می رفت سپرهایی که از کودکی و آغاز جوانی جلوی عقایدش کشیده بود، یکی یکی شکافته می شد.

قلب نیام خاطرات است
شمشیر خاطرات را در قلب فرو می‌برم و آن را
بیرون می کشم…):

قلب نیام خاطرات است
شمشیر خاطرات را در قلب فرو می برم و ان را بیرون میکشم…

در دین ما زن و مرد تفاوتی باهم ندارند و هر دو حق دارند بعد از تطهیر کتاب مقدس را بخوانند. در دین ما چیزی به نام نجاست ابدی که در دین یهود هست، وجود ندارد! حتی دین ما یادگیری دین را حق به‌حساب نمی‌آورد بلکه آن را برای هر دو جنس واجب می‌داند! به همین دلیل دین ما اصلاً نمی‌گوید زنان نمی‌توانند به کتاب مقدس دست بزنند!

یاد حرف‌های احمد افتاد: «نگذار مسلمانان تو را از اسلام متنفر کنند. آن‌ها تعالیم اسلام را متفاوت اجرا می‌کنند. تو فقط به اخلاق رسول خدا (ص) نگاه کن. در میان تمام انسان‌ها اخلاق او اخلاق قرآن است.»

ریما در آغوش خانوادهٔ یهودی جاکوب بزرگ شد و آن‌ها او را یکی از اعضای خانواده‌شان می‌دانستند و بعد از اینکه دو دختر بزرگ خانواده ازدواج کردند و همراه همسران‌شان به لبنان رفتند شادمانیِ و نبض خانه به‌حساب می‌آمد. جاکوب ۲۲ ساله که دیگر همراه پدر و مادر پیرش زندگی می‌کرد، بیشتر از همه ریمای پنج‌ساله را دوست داشت. او بیشتر اوقاتش را با ریما می‌گذراند، با او بازی می‌کرد، برایش قصه می‌خواند، از کارهای بچه‌گانه و خنده‌هایش لذت می‌برد، برایش اسباب‌بازی و هدیه می‌خرید و روزهای تعطیل با او مسافرت می‌رفت. مادر ریما هم از اینکه دخترش پیش جاکوب است خیالش راحت بود چون او مهربانانه جای خالی پدر را برای ریما پر کرده و خوش‌حالش می‌کرد.