برای چند لحظه ویک تصور کرد که آن شب بعد از رفتن او به اتاقش در سمت دیگر گاراژ، مل دوباره به اتاق ملیندا باز می گردد. بعد وقتی او این موضوع را می فهمد، نقشه ی قتل دقیقی می کشد، به بهانه ای به نیویورک می رود در حالی که میله ای زیر کتش سنگینی می کند با مل تماس می گیرد روزنامه ها ادعا می کردند که قتل احتمالاً کار دوست یا آشنایی بوده چون ظاهراً مل او را بدون هیچگونه مقاومتی به درون خانه راه داده بود و بعد مل را تا سر حد مرگ می زند سپس با چابکی بدون اینکه کوچکترین سروصدایی ایجاد کند یا اثر انگشتی از خود به جا بگذارد همان گونه که قاتل واقعی هم به جا نگذاشته بود آنجا را ترک می کند همان شب به لیتل وزلی بر می گردد و بعد اگر کسی از او پرسید شب وقوع قتل کجا بوده می گوید در گرند سنترال مشغول تماشای فیلم بوده است؛ فیلمی که در زمان دیگری واقعاً آن را دیده بود.
مری ملر به سمت او خم شد و گفت «ویکتور! به چی داری فکر می کنی؟»
ویک آرام بلند شد و لبخند زنان :گفت «هیچی امشب مثل هلو شدی» داشت به رنگ لباسش اشاره می کرد.
« ممنونم می شه بریم یه گوشه بشینیم و تو برام حرف بزنی؟ میخوام ببینم که جات رو تغییر می دی آخه تموم شب روی همین نیمکت نشسته ای.»
ویک پیشنهاد داد: «نیمکت پیانو خوبه؟» آنجا تنها جایی بود که دو نفر می توانستند کنار هم بنشینند.
از متن کتاب –
«های اسمیت مهلک ترین هستی گرای عالم داستان های جنایی است نوشته هایش کاری می کند در عین حال که پوستتان مورمور می شود ناخودآگاه لبخند بزنید.»