یحیی

برقعی ازدواج کرده است و دو فرزند به نام های محمدجواد و یحیی دارد.

اولین بار وقتی که کتاب سهراب سپهری و فروغ فرخزاد را در دست خواهرش دید، کنجکاو شد که آن‌ ها را بخواند.
۱5 ساله بود که اولین شعرهایش را سرود. ذوق و قریحه اش را از پدربزرگ شاعرش به ارث برده و از نوجوانی تحت تأثیر اشعار قیصر امین پور بوده است. دو سال در فضای طلبگی بود و پس از آن دانشجوی رشتۀ ادبیات شد. برقعی -آن طور که خودش می گوید- پس از بازگشت از یک سفر کربلا نوحه ای می سُراید که سفرنامه کربلا بوده است و این جرقۀ شاعری اش را در ذهنش رقم می زند.

وی عروض و قافیه و قواعد شعر را از دوستان شاعرش؛ سید محمد جواد شرافت، سید محمد بابامیری و سید مهدی حسینی آموخت و کم کم پایش به جلسۀ شعر خانگی استاد محمدعلی مجاهدی به نام «انجمن شعر محیط» باز شد و این حضور ادامه دار شد. برقعی از شخصیت معنوی مجاهدی بسیار تأثیر پذیرفته است.

او سعی می‌کند ریزبینی و روح شاعرانۀ مرحوم امین ‌پور و شور و هیجان و حماسۀ استاد مجاهدی و مرثیۀ مؤثر استاد علی انسانی را در قلم خود تلفیق کند.
مجموعه شعرهای «طوفان واژه‌ ها»، «قبله مایل به تو»، «رقعه»، «یحیی» و گردآوری «در حریم نور»، «چادری از شعر و ابریشم»، «سپیدهایی از دهان آهنچی»، «یک کاروان دل»، «از ابتدا نور»، «خیمه خورشید»، «حدود ساعت سه»، «آن سلام آشنا» و «سوختن آفتاب» از دیگر آثار این شاعر است.
کتاب «قبله مایل به تو» برگزیدۀ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران و رتبۀ اول جایزۀ کتاب فصل وزارت فرهنگ و ارشاد در سال ١٣٩٠ است.
علاوه بر شرکت در برگزاری و نقش آفرینی در محافل و کنگره های مختلف ادبی، او در سال های 1386 تا 1390 مسئول انجمن شعر و قصه استان قم بوده است.