منزوی در سال 1346 وارد دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران شد. اما این رشته را رها کرد و به جامعه ‌شناسی رو آورد اما این رشته را نیز ناتمام رها کرد و در سال 1350 مجموعه شعر «حنجره زخمی تغزل» ‌‏را منتشر کرد. این کتاب در بخش شعر جهان‌‏ جایزۀ فروغ فرخزاد را در آن دوران از معتبرترین جوایز ادبی ایران بود به دست آورد.
پس از انتشار این کتاب در صدا و سیما مشغول به کار شد و در این دوران برنامۀ «یک شعر یک شاعر» را تهیه و کارگردانی کرد.

او که بیشتر به ‌عنوان شاعری غزل‌ سُرا شناخته شده‌ است، در سرودن شعر نیمایی، شعر سپید و ترانه هم تبحر داشت. نقش منزوی در زنده ‌کردن غزل معاصر، چشمگیر است تا جایی که بعضی منتقدان کار او را انقلابی در غزل عصر حاضر می ‌دانند وی در ترانه ‌سُرایی نیز توانا بود و موسیقی را خوب می شناخت و صدا و خط خوبی نیز داشت.
آلبوم نسیما به خوانندگی علیرضا افتخاری از سروده ‌های اوست. بسیاری از سُروده های او توسط خوانندگان مشهوری نظیر: علیرضا افتخاری، کوروش یغمائی، همایون شجریان، داریوش اقبالی، محمد نوری و دیگر خواننده های مطرح خوانده شده ‌است.
حسین منزوی هرگز شغل دولتی و رسمی نداشت و تنها با انتشار شعرهایش گذران عمر کرد.

منزوی در سال 1354 ازدواج کرد ولی عمر این ازدواج چندان طولانی نبود و در سال 1360 به جدایی انجامید. حاصل این ازدواج دختری به نام غزل است.
وی سال های پایانی عمر خود را در زادگاهش گذراند و تا زمان مرگ در زنجان باقی ماند و سرانجام در روز 16 اردیبهشت ماه سال 1383 بر اثر نارسایی قلبی و ریوی و پس از یک عمل جراحی طولانی در بیمارستان رجایی تهران درگذشت. علت مرگ او آمبولی ریوی بود. او در کنار آرامگاه پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.