هر شب پرنده آرزوهایم
با موسیقی سکوت
به وسعت عصیان درونم
به سویت پر می کشد
نسیم گیسوانم تو را خوانده
در چشمان این شب
هوهوی بابا، بابا گفتن کودکان مان در وسعت لبخند تو جاری می شود
و آنگاه پرچین پریشان موهایت
ستاره های کاغذی دفترم را به آتش می کشد
به ناگاه شراره های چشمانم چون شلاله ها
بر خط شکسته های لبم جاری شده
و دستانم در پیچک های ناتوانی ام قفل می شود در پناه شب بوها و یاس ها ی ماتم زده
سیب دلتنگی ام ترک برداشته
تکیه بر شانه های بی تو بودنم…