زهرا بینۀ روشنی از قرآن داشت و من همان هنگام داشتم به این فکر می‌کردم که عایشه گفته بود: «از پیامبران ارث نمی‌ماند!» نگاهم را به او دوختم. اخم میان دو ابروانش به پدرش ابوبکر می‌مانست. چین بر چهره انداخته بود و به فاطمه نگاه می‌کرد. فاطمه همچنان با صلابت خطبه‌اش را ایراد می‌کرد و مردم همگی گوش فراداده بودند.
‌… و شما پنداشتید که من بهره و نصیبی ندارم و ارثی از پدرم برایم نیست. آیا خداوند شما را به این آیات ارث اختصاص داده و پدرم را از آن خارج نموده یا می‌گویید اهل دو ملت و کیش از هم ارث نمی‌برند؟…

شعف خانه‌مان را پر کرده بود. چشم به در دوخته بودم تا محمد بیاید و دخترش را ببیند. گفته بودند که محمد ابتر است. قریشیان گفته بودند چه رسول و فرستاده‌ای که پشت ندارد؟
پیامبر فاطمه را که دید، او را در آغوش کشید و روی دیده نهاد. چشم‌هایش هم گریه می‌کرد و هم می‌خندید. فاطمه را در آغوشم گذاشت و به سرم بوسه زد و بعد در همان اتاق دو رکعت نماز شکر خواند.
پسر می‌تواند ادامه‌دهندۀ نسل باشد. اما من دختری زاییده بودم که در گهواره شهادتین گفته و میهمانان بهشتی مرا به‌نام خطاب کرده بود.

به‌نفع قریش نبود که مستضعفان جان بگیرند و در برابر آن‌ها کرنش نکنند. محمد از جانب خدا مأمور شده بود تا کرامت انسان‌ها را بار دیگر زنده کند. به همین دلیل، کسانی چون بلال حبشی یا عمار یاسر پیش پیامبر صاحب ارج و قرب شدند.