هویهنهنم‌هایی که تحت فرمان عقل زندگی می‌کنند به خصایل نیکویی که دارند نمی‌نازند، همان‌طور که من نباید به داشتن هر دو دست و هر دو پایم افتخار کنم، چیزهایی که مایه‌ی مباهات هیچ انسان عاقلی نیستند، هرچند او بدون آن‌ها ذلیل و بیچاره می‌شود.

گفت ما را نوعی حیوان می‌بیند که برحسب اتفاقی که قادر نبود آن را حدس بزند، بهره‌ای ناچیز از عقل و منطق برده‌ایم و از آن استفاده‌ای نمی‌کنیم مگر برای کمک به بدترکردن فسادهای ذاتی‌مان و به‌دست‌آوردن فسادهای جدیدی که طبیعت به ما نداده.

وقتی زندگان و مردگان را با هم قیاس کردم بی‌اختیار تحت‌تاثیر قرار گرفتم که می‌دیدم اولادشان چگونه تمام این فضایل بومی را برای ذره‌ای پول به حراج گذاشته‌اند، اولادی که با فروش آرای خود و دستکاری انتخابات، هر نوع پلیدی و فسادی را که می‌توان در دربار آموخت فرا گرفته‌اند.

اشراف‌زادگان اغلب برای قدرت می‌جنگند، مردم برای آزادی و پادشاه برای حاکمیت مطلق.

بی‌تردید حق با فیلسوفان است که به ما می‌گویند چیزی بزرگ یا کوچک نیست، مگر در مقام مقایسه.

آن‌ها از این واهمه داشتند که فرار کنم، تغذیه‌ام بسیار گران تمام شود و قحطی در پی داشته باشد. گاه تصمیم می‌گرفتند گرسنه نگهم دارند یا دست‌کم با تیرهای زهرآگین صورت و دست‌هایم را هدف قرار بدهند تا زود بمیرم، اما دوباره این را در نظر می‌گرفتند که بوی گند لاشه‌ای به این بزرگی ممکن است منجر به شیوع نوعی طاعون در پایتخت شود و این آفت چه بسا در سراسر کشور گسترش بیابد.