مهرماه سال ۱۳۶۱ که تازه در سال اول دبیرستان خدمات شهید موسوی ثبت نام کرده بود، روز اولی که به مدرسه رفت، خسته و کوفته برگشت. آن شب با سیدوحید درددل کرد که مسیر رفت و آمدش دور است. فردا شب سیدوحید با یک ‌موتور هوندا ۷۰ قرمز به خانه آمد. با پس انداز کار در مکانیکی موتور را خریده بود. سوئیچ‌ را دست سیدرضا داد: از فردا با موتور برو مدرسه.

چند ماه از حضورش در منطقه گذشته و راه به مقصد نبرده بود. دلش هوای دزفول و خانواده را کرد، اما عملیات آغاز شده بود. باید تا روزهای پایانی عملیات صبر می‌ کرد و به همراه سایر نیروها به مرخصی می‌ رفت. بهار سال ۱۳۶۳ با اتمام عملیات خیبر او هم همراه بقیه راهی دزفول شد.

سیدرضا که در پی دیدار دوباره امام آرام و قرار نداشت، تسلیم شد، اما معذب بود. هرچند محمود دلیل این خلوت گزینی‌ها را نمی‌ دانست. سیدرضا هم دلش نمی‌خواست کسی متوجه احوال او و خلوت‌ هایش شود. ولی مهمان بود. بزرگواری محمود هم نمک گیرش کرده بود. شاید هم باید این‌طور آزمایش دلدادگی پس می‌ داد. برای همین خودش را با شرایط وفق داده بود.