این کتاب که با «تئاتر پست‌دراماتیک و امر سیاسی» به‌عنوان مقدمه شروع می‌شود، در ادامه با ۱۲ فصل به سوال‌هایی همچون آیا تئاتر پست دراماتیک سیاسی است؟ اگر سیاسی است، چگونه؟ تئاتر پست دراماتیک چگونه به دریافت برشت از تئاتر سیاسی مربوط می‌شود؟ چگونه می توان رابطه‌ی میان زیباشناسی و سیاست را در فر مهای نوین تئاتر، نمایشنامه نویسی و اجرا تبیین کرد؟ پاسخ می‌دهد.
این دوازده فصل عبارتند از: «تمهید نوعی سیاست‌شناسیِ به نحو پارادوکس گونه ای پارالکسیِ پست‌دراماتیک»، «اجرای دیالکتیک در عصر عدم‌قطعیت، یا چرا پسا ـ برشتی پست‌دراماتیک»، «داستان‌ها و داستان‌پردازی‌های سیاسی: تاریخ به‌مثابه‌ی متریال برای تئاتر پست‌دراماتیک»، «آینده‌ای برای تراژدی؟ ملاحظاتی درباره‌ی امر سیاسی و امر پست‌دراماتیک»، «اشباح سوبژکتیویته: در باب فتیش هویت در کریاگرفیِ (پسا ــ) پست‌دراماتیک»، «راکی دوچکه، ۶۸″ کریستوفر شلینگنزیف: ارزیابی‌مجدد اکتیویسم در تئاتر»، «تئاتر واقعیت پست‌دراماتیک و ناامنی ثمربخش: مواجهه‌های متزلزل‌کننده با امر ناآشنا در تئاتر سیدنی و برلین»، «کار پست‌دراماتیک در الدینِ بیلدرز اسوسیشن»، «بازیگری، ناتوانی: بک‌توبک تیتر و سیاست‌شناسی ظاهر»، «سیاست‌شناسی پارازیتی: «درام‌های ثانویه»ی الفریده یلینک، ابراوم‌هالد و فاوست‌این اند آوت»، «پدیدارشناسی و امر پست‌دراماتیک: مطالعه‌ی موردی سه نمایشنامه‌ی اوالد پالمتس‌هوفر» و «اجرای جمعی‌بودن.”تنها با این بدن‌ها”ی هاینر مولر به‌مثابه‌ی اثری برای تئاتر پست‌دراماتیک»
در این کتاب، جنبههای مهم مسائلی که با چرخش پست‌دراماتیک در تئاتر، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، طرح شده‌اند به بحث گذاشته میشوند: جایگاه مخاطب و اسلوبهای تماشاگری در تئاتر پست‌دراماتیک؛ دعاوی سیاسی تئاتر پست‌دراماتیک؛ رابطه‌ی جاری و مداوم تئاتر پست‌دراماتیک با سنت دراماتیک؛ ویژگیهای دیالکتیکی تئاتر پست‌دراماتیک، و یا پرهیزش از دیالکتیک؛ مسائل مربوط به بازنمود و امر واقعی در تئاتر؛ نقش بدن‌ها، ادراک، ظاهر و تئاتریکالیته در تئاتر پست‌دراماتیک؛ و نیز سوبژکتیویته و عاملیت در تئاتر و اجرای پست‌دراماتیک.
پژوهشگران در این کتاب با ارائه‌ی تحلیلهایی از گستره‌ی وسیعی از نمونه‌های اجراهای بینالمللی بهنحوی توأمان آریگویانه و نقادانه با مواضع نظری هانس تیس لمان درگیر شده و این مواضع را با رویکردهای نظریهپردازان دیگری نظیر فیشر لیشته، رانسیر و دیگران مرتبط میکنند.
علی –
۱۲ فصل مفصل خوب داره که نشون بده تئاتر پست دراماتایک سیاسی هست یا نه