ایوب

داستان ایوب واقعه ی یگانه ای در ادبیات پارسی ست چه جدا از آنکه تمامی توان شاعرانه و بخرداندی تاریخ این زبان را در مسیر نبوغ آفرینشگرانه ی مدرن تحققی تکمیلی می بخشد، یادمان پیوندی را زنده می دارد که از رازورانگی روح پر ذکاوت ایرانی میراثی بزرگ و آبشخوری معنوی برای کل انسان و ادبیات جهان می سازد. این داستان که خود ثمره ی بارقه ی الهامی برین بوده است اکنون با فاصله ی بیش از ده سال و اندی از نگارش آن به ظهور می رسد تا زردوزانه جامه ای برازنده از اعجاز هنر برای ورود به آستان عبور از تعقل خاکی، ابتذال از معصیت نفس، اجابت دل، یاد آوری بهشت مفقود جان و مستی الستی والاترین روح الهی خلقت یعنی انسان بسازد که ذات علوی او آینه ی ذات خداوند است؛ مسافر غریبی که می باید از پس رنج و صبر سالیان، با درد و واله گی تو آمان خویش، خانمان زیبایی خود را بازیابد.