سید جلال آل احمد؛ در 11 آذر ماه سال 1302 در محلۀ سید نصرالدین (پاچنار) شهر تهران متولد شد و از نویسندگان، مترجمان، منتقدان و روشنفکران برجستۀ معاصر بود و آثار مختلف و متنوعی را در زمینه های داستان، سفرنامه، مقاله و ترجمه خلق کرد که از مشهورترین آن ها می توان به «غرب زدگی»، «در خدمت و خیانت روشنفکران»، «مدیر مدرسه» و «خسی در میقات» اشاره کرد.
اوج شهرت او در دهۀ چهل شمسی اتفاق افتاد و در جریان نویسندگی و فضای روشنفکری تأثیر قابل توجهی گذاشت و فعالیت هایی هم در عرصۀ سیاست و تحزب داشت.
همچنین او جامعۀ ادبیات ایران را با نویسندگان بین الملل آشنا کرد و آثار افرادی همچون «آندره ژید» و «ژان پل سارتر» را به فارسی ترجمه و معرفی کرد.
او در طول زندگی نسبتاً کوتاه خود تحولات فکری، مذهبی و سیاسی فراوانی را تجربه کرد.
وی در سال 1328 با سیمین دانشور که از اولین نویسندگان زن برجستۀ روزگار خود بود ازدواج کرد ولی هیچ فرزندی از این ازدواج ندارد و از طرفی هم پسرعموی آیة الله سید محمود طالقانی از علمای بزرگ معاصر بود.
آل احمد از پیشتازان حمایت از جریان های نوگرایانۀ ادبی داخلی و معرفی نمونه های خارجی آن از طریق ترجمه بود و از مؤسسان تشکل ادبی صنفی «کانون نویسندگان ایران» به شمار می رفت.
جلال آل احمد ادامه دهندهٔ راهی بود که محمد علی جمال زاده و صادق هدایت در ساده نویسی و استفاده از زبان و لحن عموم مردم در محاورات آغاز کرده بودند. در واقع این نوع نوشتن و استفاده از زبان محاوره توسط جلال به اوج رسید و گسترش یافت و خود او نیز بر نویسندگانی چون نادر ابراهیمی و غلامحسین ساعدی تأثیر زیادی گذاشت.
جلال آل احمد در ۱۸ شهریورماه ۱۳۴۸ در ۴۵ سالگی در اَسالِم گیلان درگذشت. پس از مرگ ناگهانی جلال، پیکر وی به سرعت تشییع و به خاک سپرده شد که باعث شائبه هایی پیرامون علت و چگونگی فوتش شد.
