اولین اثر منتشر شدۀ او رمانی هیجانی و پُر درگیری و امنیتی به نام «جان بها» است که دربارۀ اتفاقات و اعتراضات آبان ماه سال 1398 نوشته شده و نویسنده سعی کرده به صورت بی طرفانه ای به روایت بپردازد. این کتاب توسط نشر کتابستان منتشر و مورد استقبال نیز واقع شده است.
نویسنده به عنوان کسی که از نزدیک و به عنوان یک نیروی مردمی درگیر قضایای آن روزها بوده، در یک صحنه به طور ناگهانی و ناخواسته در جمع معترضان قرار می گیرد و همان جا جرقۀ نوشتن «جان بها» در ذهن او زده می شود.
موسوی اعتقاد دارد، نویسندگی برایش تمرین صبوری بوده و او را به مراتب صبورتر کرده است و این مسئله را ناشی از احساس تجربۀ پدری نویسنده نسبت به کلمات و آثارش می داند.
او جز نویسندگی، در دیگر فضاهای هنری مثل گرافیک و عکاسی فعالیت های کاری دارد و در عرصۀ گروه های جهادی نیز اقدامات خیرخواهانۀ مختلفی انجام می دهد.
وی برادرزادۀ منیره سادات موسوی از نویسندگان فضای دفاع مقدس است و ایشان راهنما و الگوی او در مسیر نویسندگی بوده است.
مصطفی موسوی یک نویسنده و انسان جزئی نگر و حواس جمع و مسئولیت پذیر است و تأثیرگذاری پیرامونی و محیطی بالایی دارد تا جایی تکه کلام های او به سرعت در میان دیگران پخش می شود.
قلم موسوی از نظر مخاطبان یک قلم روان، محسوس و دارای امتیاز عینیت در فضاسازی و قدرت استفادۀ مفید از توصیف است.