بیژن نجدی؛ در 24 آبان ماه سال ۱۳۲۰ از پدر و مادر گیلانی در خاشِ زاهدان متولد شد و تحصیلات ابتداییِ خود را در رشت گذراند. در سال ۱۳۳۹ وارد دانش‌سرای عالی تهران شد و در سال ۱۳۴۳ از همان دانشکده در رشتۀ ریاضی فارغ التحصیل و با سمت دبیر در دبیرستان های لاهیجان مشغول به تدریس شد.
پدر نجدی انسانی مبارز بود. او در جریان قیام افسران خراسان نقشی فعال داشت و در جریان درگیری های گنبد کاووس به دست یکی از ژاندارم های دولتی کشته شد. در سال ۱۳۴۹ با پروانه محسنی آزاد ازدواج کرد که حاصل این ازدواج یک دختر و یک پسر است که پدرشان علاقۀ خاصی به آن ها داشت.
مهم‌ترین آثاری که از بیژن نجدی به جا مانده عبارتند از: مجموعه داستان «دوباره از همان خیابا‌ن‌ها» «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» ،«برگزیده اشعار» و «خواهران این تابستان».
«یوزپلنگانی که با من دویده اند» ، زمانی که به بازار کتاب آمد انقلابی در ادبیات منثور ایران ایجاد کرد. این کتاب بیش از صد بار تجدید چاپ شده و از شمار پُر فروش ترین کتاب هایی است که در ایران به چاپ رسیده است.
نجدی از پیشگامان داستان نویسی پست مدرن در ایران است. زندگی شخصیت‌ها در داستانش گویی واقعی است. سبک فرا واقع‌گرایی نیز در آثار او به چشم می‌خورد و نیز همزادپنداری با اشیاء. وی دارای زبانی لطیف و شاعرانه است که این زبان شاعرانه را در داستان نویسی نیز به کار می‌برد و اتفاقاً این خصوصیتی است که کار او را از دیگران متمایز می‌کند. به کار بردن استعاره و تشبیه در داستان نویسی، از ویژگی های خاص قلم اوست. استفادۀ او از عناصر شاعرانه در داستان های خود به حدی بود که داستان های او را می توان داستان های شاعرانه دانست.
بیژن نجدی در 4 شهریور ماه سال ۱۳۷۶ به علت بیماری سرطان ریه درگذشت. آرامگاه او در شهر لاهیجان در جوار شیخ زاهد گیلانی قرار دارد.
