ما گاهی تصورهایی از استعداد یا وظیفهٔ خودمان داریم. این تصور معمولاً محدود است. در این مواقع حتی اگر خداوند پیام هم بفرستد، چون ما در تصورات خودمان محصوریم، آن پیام‌ها را نمی‌گیریم یا بهشان توجه نمی‌کنیم. این‌طوری آن جایگاهی را که خداوند برایمان در نظر گرفته بوده، می‌سوزانیم. استعدادهایمان را می‌سوزانیم؛ اما وقتی توجهمان به پیام‌های الهی باشد، دیگر به خودمان نگاه نمی‌کنیم. نگاهمان به قدرت خداوند است. این‌گونه وصل می‌شویم به قدرتی بالاتر، به اراده‌ای بالاتر. در این نگاه، تمام خلقت و عالم، شعور دارد.
مریم
29
آبان
