خدیجه

آلیس آخرین نفری بود که سوار هواپیما شد. با دقت چمدان قدیمی سنگینش را روی قفسهٔ بالای سرش گذاشت و کنار چند خانم مسن در ردیف جلویی کابین درجه‌یک نشست. خانم‌ها همسران اعضای بازماندهٔ پایگاه هشتم نیروی هوایی جو لایت‌فوت بودند؛ دوستان هم‌دانشگاهی از جورجیا، تنسی و آلاباما که در سال ۱۹۴۱ کنار یکدیگر در اروپا خدمت می‌کردند. هنوز آن‌قدر جان و بنیه داشتند که برای مراسم پنجاهمین سالگرد روز پیروزی به انگلیس سفر کنند تا در کنار دیگر واحدهای سایت نیروی هوایی نورفوک که از آنجا مأموریت‌های خطرناکی را با هواپیماهای بی-هفده و بی-بیست‌وچهار بر فراز آسمان آلمان به انجام می‌رساندند، گرد هم جمع شوند. آلیس خودش داوطلب شده بود که این سفر را ترتیب دهد و چون اصالتاً اهل انگلیس و ذاتاً مسئولیت‌پذیر بود، دیگر خانم‌ها او را در مقام مدیر سفر خود پذیرفتند.