مصطفی رضایی؛ زادۀ 31 خرداد ماه سال 1369.
او برای اولین بار لذت داستان را با کتاب هایی که پدر و مادرش در دوران کودکی برای او می خریدند حس کرد و غرق قصه ها می شد و در سال اول دبستان بارقه هایی از خلق داستان در ذهن او ایجاد شد تا این که این حس ناشناخته پس از پانزده سال شناخته شد.
وی از طریق دوستان خانوادگی با همسرش آشنا شد و در همان دیدار اول لیلی و مجنون شدند و سال 1396 زندگی مشترک را آغاز کردند.
همسرش اهل کتاب و نقد و یک کتاب خوان حرفه ای و مسلط است و همیشه حامی و مشوق و در عین حال منتقد سرسختی برای او بوده است.
رضایی در سال 1397 جوان ترین نامزد بخش ویژۀ آتیه داستان ایرانی جایزۀ آل احمد شد. تجربۀ کوتاه و موفقی هم در عرصۀ فیلمنامه داشته که برای او آموزنده بوده ولی او فضای نشر را به فیلمنامه ترجیح می دهد.
از نویسندگان ایرانی از جلال آل احمد تأثیر گرفته و محمود دولت آبادی، محمدرضا بایرامی، بزرگ علوی ، عباس معروفی، سیمین دانشور و رضا امیرخانی را می پسندد و از بین نویسندگان خارجی استیون کینگ، اپتون سینکلر، کالوینو، مارکز، همینگوی و بیشتر از همه داستایفسکی را تحسین می کند.
در سال 1395 وقتی مصطفی رضایی سرباز بود اولین رمانش به نام «زایو» منتشر شد و خاطرۀ شیرینی را برای او رقم زد.
او صورتی خندان و شخصیتی عجول و جسور ولی آرامی دارد و به جز نویسندگی به ورزش،بازی های رایانه ای و رباتیک هم علاقمند است. او الکترونیک خوانده و مربی رباتیک بوده و در دو عنوان ربات های جنگجو و ربات های امدادگر مقام کشوری دارد اما همچنان لذت بخش ترین و هیجان انگیزترین کار برای او داستان نویسی و مواجه شدن با نظرات و واکنش های مختلف از سوی مخاطب است.
