زویا پیرزاد؛ مترجم و نویسندۀ ایرانی، در سال ۱۳۳۱ از پدری مسلمان و مادری ارمنی در شهر آبادان به دنیا آمد. او دوران کودکی و مدرسه را هم در این شهر گذراند. پیرزاد بعد از ازدواج به تهران آمد. او اکنون به‌همراه خانواده‌اش در آلمان ساکن است. حاصل ازدواج او دو پسر به نام‌های ساشا و شروین است.
پیرزاد قبل از این که فعالیت خود را به صورت جدی به عنوان نویسنده آغار کند، به کار ترجمه مشغول بود. از جمله ترجمه های او می توان به «کتاب آلیس در سرزمین عجایب» و «آوای جهیدن غوک» اشاره کرد.
اوایل دههٔ هفتاد برای او آغازی برای نویسنده شدن بود. او در همین سال ها نوشتن داستان کوتاه را آغاز کرد و سه کتاب از وی منتشر شد. هر کدام از این کتاب ها شامل مجموعه ای از داستان کوتاه های او بودند. این سه کتاب عبارت اند از: «مثل همه عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک». داستان کوتاه های او با توجه به قلم متفاوت و نوع نگاهش به ویژه نسبت به زنان و روزمرگی هایشان با استقبال زیادی از سوی مخاطبان رو به رو شد.
پیرزاد با رمان «چراغ ها را من خاموش می کنم» که اولین در سال ۱۳۸۰ به چاپ رسید بر سر زبان ها افتاد. انتشار این کتب اوج دوران حرفه ای او در نویسندگی را رقم زد . او با این رمان علاوه بر این که بیش از پیش قلمش شناخته شد و مورد پسند عموم مردم قرار گرفت و موفق به دریافت جوایز مهمی چون «بهترین رمان سال پکا» در سال 1380، «جایزه بنیاد هوشنگ گلشیری» در سال 1380، «جایزه کتاب سال وزارت فرهنگ و ارشاد» در سال 1381، جشنوارۀ «بیست سال ادبیات داستانی» در سال ۱۳۷۶، جایزۀ «کوریه انترناسیونال» در سال ۲۰۰۹ و نشان «لژیون دونور» یا همان «شوالیۀ ادب و هنر» از سوی دولت فرانسه شد.
همچنین این اثر به زبان های انگلیسی، یونانی، فرانسوی، ترکی، آلمانی، نروژی و چینی ترجمه و منتشر شده است. «چراغ ها را من خاموش می کنم» در زبان انگلیسی با نام «چیزهایی هست که نگفتیم» منتشر شده و از پرفروش ترین های انتشارات «وان ورد» بوده است.
کتاب «عادت می‌کنیم» او هم به زبان های فرانسوی، ایتالیایی و گرجی ترجمه شده است.
