داوود امیریان؛ زادۀ سال 1349 در کرمان است هرچند اصالت او کرمانی نیست و پدرش آذری بوده. دو سال هم در آبادان زندگی کرده و سال 1357 مقیم قزوین شده و در سال 1360 به تهران بازگشته است.
وی از نویسندگان مطرح خصوصاً در ادبیات کودک و نوجوان است که در فضای رمان،طنز و فیلمنامه نویسی، آثار متعددی را ارائه منتشر کرده است.
امیریان بسیار اتفاقی وارد حیطۀ نویسندگی شد، سال 13۶۸ بود كه فراخوانی در یك روزنامه دید كه در آن خواسته شده بود خطاب به فرماندۀ شهید خود نامه ای بنویسید، این فراخوان از سوی دفتر هنر و ادبیات مقاومت داده شده بود. او هم یك خاطره دربارۀ فرماندۀ شهید خود نوشت و در مسابقۀ «فرمانده من» شركت كرد. بعد از مدت كوتاهی نوشتۀ او به عنوان سومین اثر برگزیده انتخاب شد. بعد به دفتر هنر مقاومت رفت و با آقایان سرهنگی و بهبودی آشنا شد و آن ها او را خیلی تشویق كردند و گفتند: معلوم است كه می توانی بنویسی، پس بنشین بنویس.
او نویسندگی را از سال 1369 و با نگارش خاطراتش از فضای جبهه آغاز کرد و امروز هم به عنوان یکی از جنگ نگاران نسل اول این عرصه، از برترین نویسندگان ادبیات مقاومت به شمار می رود.
وی در سال ۱۳۹۹ نشان درجه یک هنر در داستان نویسی را از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرد.
از مشهور‌ترین آثار داستانی وی می توان به «فرزندان ایرانیم»، «رفاقت به سبک تانک»، «دوستان خداحافظی نمی کنند»، «داستان بهنام»، «گردان قاطرچی ها»، «تولد یک پروانه» و «جام جهانی در جوادیه» اشاره کرد که تاکنون چهار دوره جایزۀ کتاب سال، ادبیات دفاع مقدس، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و جوایز مختلف دیگر را کسب کرده اند.
همچنین از جمله فیلمنامه هایی که امیریان نوشته و به مرحلۀ تولید رسیده و در پردۀ سینماها به نمایش درآمده اند، فیلم های سینمایی «آخرین نبرد» به کارگردانی حمید بهمنی، «بهشت منتظر می‌ماند» به کارگردانی محمدرضا آهنج و «نفوذی» به کارگردانی احمد کاوری و مهدی فیوضی است.
