خدیجه

در آن شب حسین بفرمود تا آن کرسی که از ساج ساخته، همراه داشت، در میان صحرا بنهادند و جمع لشکر خود را طلبیده، بر بالای کرسی نشست و خطبه‌ای در غایت به فصاحت و نهایت بلاغت ادا کرد و بعد از ثنای خداوند تعالی و تعظّم و درود سید عالم فرمود «الحمد الله علی السَّراءِ و الضّراءِ» امّا بعد بدانید که من هیچ‌کس را از اصحاب خویش باوفاتر نیافتم و هیچ آفریده را از اهل‌بیت خود، رحیم‌تر و نیکوکردارتر ندیدم.