«ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻗﻠﺐ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﮔﻞ ﻧﻤﻲﺭﻭﻳﺪ، ﭼﻪ ﻏﻢ ﮔﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻏﺒﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ
ﺻﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺏ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﭘﺲ ﻣﺨﻮﺍﻩ
ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎی ﺁﺑﺸﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎی ﺳﺮﺥ ﺭﻭﺯی ﻣﻲﺭﺳﺪ
ﻗﻴﻤﺖ ﻟﺐﻫﺎی ﺳﺮﺧﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ»
خدیجه
11
آذر
