در روایات آمده است: «روزگاری می‌آید که مردم شکم‌هایشان خدایشان می‌شود.»(۴۲) امروز ما نمونه‌های این روایت را زیاد می‌بینیم. لذا وقت نماز شما می‌بینید که خیلی از مردم، در نانوایی یا رستوران یا سر سفرهٔ غذا نشسته‌اند؛ و به‌جای آنکه به خانهٔ خدا بروند و اول وقت نماز بخوانند، به خانهٔ شکمشان می‌روند. گاهی شما می‌بینید که بعضی از امروز به یاد این هستند که فردا و پس‌فردا، غذا، چه بخورند؟ و دغدغهٔ مهمشان شکمشان است. زمان قدیم این‌طور نبود. ما گاهی اگر پول داشتیم یک سیر گوشت می‌خریدیم و آبگوشت بار می‌گذاشتیم. اصلاً این‌طور نبود که مردم دائماً مرغ و گوشت بخورند و به فکر بهترین غذاها باشند.
مریم
30
آبان
