بریده هایی از کتاب "سوء تفاهم"

مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت. هیچ چیز آنها را راضی نمی‌کند. آنچه را که آنها می‌دانند، خواب و خیال دیدن است؛ وظایف جدیدی برای خود تصور کردن است؛ سرزمین‌های تازه و مسکن‌های جدیدی را جستجو کردن است. در صورتی که ما می‌دانیم باید در دوست داشتن عجله کرد؛ در یک بستر خوابید، دست به یکدیگر داد و از غیبت ترسید. آدم وقتی دوست می‌دارد هرگز خواب چیزی را نمی‌بیند.

این صدای تنهایی است، لحن عشق نیست.

اگر محکومین به مرگ، دردها و رنج‌های دلشان را برای میرغضب‌ها بازگو می‌کردند، حال دنیا چه می‌شد؟

فقط می‌خواهم بگویم که گاهی دوست دارم ببینم تو می‌خندی.

میان خودمان صمیمیتی بیابیم

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی را ومهر و محبت چند نفری را. وگرنه، محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر، وجود نخواهد داشت.

آدم وقتی که کسی در انتظارش هست به این سادگی نمی‌میرد.

اما خیلی نادر است که یک آدم پولدار تنها باشد.

عادت، نیروی بزرگی است.

من فقط مشتاق آرامشم. مشتاق اندکی فراموشی