لیلا مهدوی

خواندن و نوشتن از ارکان زندگی اوست هرچند خواندن سهم بیشتری دارد، خصوصاً ادبیات روسیه و نویسندۀ برجستۀ آن داستایفسکی و در داستان فارسی هم، تأثیرگذارترین نویسنده برای او احمد محمود است و با خواندن آثار او به وجد می آید و رضا امیرخانی هم برایش قابل تحسین است و در حوزۀ ادبیات آیینی هم به استاد سید مهدی شجاعی علاقمند است.

وی در دوران دانشجویی در رشتۀ مهندسی عمران،وقتی بیست و یک ساله بود زندگی مشترک را آغاز کرد. اما روند زندگی تغییر نکرد و مثل قبل مشغول خواندن و نوشتن و درس و بحث بود اما این بار با همسفری همراه.
به دلیل عدم علاقه به رشتۀ مهندسی عمران و به اکراه پیش رفتن در این مسیر تحصیلی با همدستی همسرش از این رشته انصراف داد به سمت علوم انسانی رفت و در نهایت در تردید بین انتخاب روان شناسی و ادبیات و فلسفه، روان شناسی دانشگاه علامه طباطبایی را انتخاب کرد و پس آن رفت در مسیر معلم شدن که به آن علاقه داشت و همزمان ریاضی فارسی تدریس می کرد. مهدوی به جز نویسندگی به نقاشی و عکاسی هم علاقمند است.

سی و یک سال داشت که صاحب دو فرزند به نام های طاها و نورا شد، او بعد این دوقولو ها هنوز خود را پیدا نکرده بود که فرزندی به نام زهرا هم از راه رسید و او چندی بعد نویسندگی را با همۀ شکوه و اهمیتی که برایش داشت کنار گذاشت و در قدم بعد در انتشارات نیستان شاگردی سید علی شجاعی را انتخاب کرد و او شد چراغ راه و مهم ترین فرد مؤثر در مسیر نویسندگی لیلا مهدوی.

او دست از مشق نوشتن و خواندن برنداشت تا نگارش اولین رمانش را بنا به پیشنهادی از نشر کتابستان آغاز کرد و شد «نشان حسن».