اولین شب اقامت ما در کراکف در حالی سپری شد که در حال ترس از پیشامدهای آتی، سعی می‌کردیم چیزی بنوشیم. شاید در بین آن‌هایی که کراکف را می‌شناسند، آن‌جا به شهر چاقوها؛ به عنوان یک زادگاه خشونت‌های فوتبالی مشهور

جابران و بیدادگران انقلاب مخوف‌اند، نه به خاطر این‌که تبه‌کارند، بلکه شالودۀ ترکیب نظامی هستند که افسارشان را رها کرده و به خودشان واگذار نموده‌اند، گویی لوکوموتیوهایی هستند که از خط خارج شده‌اند.

سلمان با دست به یکی از درهایی که داخل مسجد باز می شد اشاره کرد و گفت: درِ خانه علی و بانویم فاطمه رو به مسجدالنبی باز می شود. فضه همراه سلمان به طرف خانه فاطمه رفت و متعجب تر

«انقلاب» را نباید با «شورش» اشتباه کرد. «انقلاب» را نباید با «موقعیت انقلابی» اشتباه کرد… هر موقعیت انقلابی لزوما به انقلاب منجر نمی‌شود، حتی اگر به شورش منجر شود.

اسباب‌بازی‌های رنگارنگ، مدادهای قرمز و سیاه، دفترها، پاک‌کن‌ها، جعبه‌های مدادرنگی و یک توپ چهل‌تکه روی فرش حسینیه افتاد. چشم بچه‌ها گرد شد و دهانشان آب افتاد. عروسک خرگوش را برداشت. اشتباهی آن را با خودش آورده بود حسینیه. عروسک مال

پری از زمین تا آسمان با زندگی دلخواهش فاصله داشت و انگار نمی‌توانست آن را در محل تولدش پیدا کند

گریز می‌زند از ماتمت به عاشورا گریز می‌زند از کربلا به ماتم تو

پیرمرد لاغر و خشکیده بود و پشت گردنش شیارهای ژرف داشت. لکه‌های قهوه‌ای‌رنگ سرطان خوش‌خیم پوست که از بازتاب آفتاب بر دریای گرمسیر پدید می‌آید روی گونه‌هایش بود. لکه‌ها هر دو سوی چهره‌اش را تا پایین پوشانده‌بود و از کشیدن

ولی با وجود مهارت مهندسان ایستگاه سواستوپولسکایا، با وجود تجربه‌ی زیاد و روحیه‌ی جنگاوری سربازانی که آن‌جا تعلیم می‌دیدند، بدون مهماتی برای سلاحشان، بدون لامپ‌هایی برای نورافکن‌هایشان، بدون آنتی‌بیوتیک و نوار پانسمان برای بیماران و زخمی‌هایشان، آن‌ها نمی‌توانستند به شایستگی

گرفته شعله با خون جوانانم حنابندان که تهران‌تر شود تهران؛ من آبادان ویرانم

زخم دندان تو و جام پر از خون آبه ماجرایی‌ست که در ایل تو چندان کم نیست

با این اوصاف نمی‌دانی که خواب می‌بینی یا فکر می‌کنی. پدربزرگت اگر بود، با آن تغزل بی‌نظیرِ افغانی‌اش، تو را به آن پرندهٔ شب‌بیداری تشبیه می‌کرد که با یک چشمِ باز برای پاییدن و یک چشمِ بسته برای چرت زدن،